به نام خدا
قلب تو کارزار من است
تا به وهمی که از طمع همی نشات گیرد
به فتحش برآیم
و به سان جنگجویی یگانه بر لشکر بی گاه ترین باورهایش بتازم
و آنگاه که دیگر خاک تو را از خون گریزی نیست
از میان خیل نعش خاطره
آسوده و رام
در امتداد بهت تو گذر کنم.
در فضای بوی عفن مرگ و تقدس رشادت بانگ برکشی:
"ای غریبه
کز انحنای میان نفرت و عشق من جان میگیری
چنین سخت ویران نمودن چرا؟"
تلخی شوکران گاه و بیگاه لبخند مرا
کز نفس نفس یک بازی فلاطونی سالم از لبانم بیرون می جهد
هرگز نمی فهمی تو.
راه خود گیرم و بی کلام
از میان خیل نعش خاطره گذر کنم بهتر!
به نام خدا
من از برهه ی تو جهیدم
و شعرهای عصر تو را نانوشته باقی گذاردم در من
و شاید گم شوند
و شاید فراموش
به تماشایم کنون
آرام... درخور
که کدامین اهرمن تا به کی یاد سنگین مرا در تو انکار خواهد کرد!
وان کالبد نحیف اشنا را
توانی خواهد بود آیا
تا در هم فرو نریزدش این جنگ سرد؟
وز تمام این درد تا که بینشی فرا ایدم
عشق را
و خدا را
سربلند و فاتح بایست!
همچو من که!
ما بازیگران نقش "همه چیز به خاطر او" ییم
شیطان را با ما کاری نیست
خداست که وسوسه می کند!
به نام خدا
این روزها فقط متن نیایش می نویسم و دوست دارم که کمان تمرین کنم.
حس شعر نیست.
حرف زیاده... اما کلمه کردنش سخته.
سکوت رو ترجیح می دم
حتی هوس کرده ام که روزه ی سکوت بگیرم.
مثلا یک هفته با هییییچ احدی حرف نزنم. حتی یک کلمه.
شعر نگم.
چیزی ننویسم
فقط نیایش
در سکوت.
این روزها دارم فکر میکنم اگه زبان نبود دنیای خالص تری داشتیم احتمالا. دنیایی که ادمها با نگاهها و نشانه ها حرف می زدند.
دنیایی که بی شک به روح نزدیک تر بود.
از دروغ و ریا دورتر بود!
به نام خدا
بی گمان بزرگترین ایثار از آن خداست.
کز روح خود به امانت
وا می گذارد تا که هربار سیاه و گلین باز پسش آریم!
دریغا انسانی که زلال باقی
ماند!
دریغا من اگر انسانم!
به نام خدا
به شبی که صدایش را در هق هق من برید
و چشمی که بر مکاشفه ی موعود همی برگشود
و به آیه ی تجسم سوگند
"تن زبان است و نه زندان"
در ازل روح بود و چون آب
زلال
وز دلش سنگ پیدا بود و گوهر نیز
پس جسم برآفریده گشت
تا که انسان برگزیند
وسوسه های بی قاعده و نیازهای مقدوس را بر تن حکم کردن یا که نکردن
وین به شجاعت خلقت می مانست:
آب بودن به شرط توانستن ِکه نبودن!
به نام خدا
خدا را
چه قدر آسان می نمود
از گول اشک سیر نوشیدن
شکستن
و به مکر تمجید آرزومندش کردن
که منظره ی زیبا ترش خواندی؟
نگاه من چه قدر سختتر بود ؛که چشمانت که هیچ؛
به یاد واژه هایت حتی نیفتادم؟
به نام خدا
ذهن در بیشینگی حس
نزدیکتر از هماره به خط جنون
سردرگم
این آهنگ می نواخت بی تعلل:
قانون جهان این است بی دریغ
هستی و نیستی نیست
هرچه هست
باور بودنها و نبودنهاست
عهد اشک در پیوند درد و وحی وجود
پایداری می کند هنوز.
شهودی بی سرانجام در قلمرو عقل و دل و هوس
و ادعای بزرگ درک مرزها
سرخط سرخ یک عشق فلاطونی را قلم می زند!
جهانی مشغول کمرنگ شدن است و خبر نداری نازنین
که جوابی پس پرده ی رنگ: هیچ یا همه چیز!
به نام خدا
سراب بی سرانجام استدلال سکوت کرد
زندگی خاموش شد
چه رویای موهوم بی اندازه ای:
در فلسفه ی گرد بودن زمین همی سپری گشتن
وانگه
نگاه بی نظم ناتوان از تعریف گردانگی نسبی٬
مبهوت!
چیزی در سکوت تو نمی جنبید
جز راسخانه برای بودن
تعهد معنا در ذهن
تپش باور در دل
حس شدید رنگ
من اما ؛به سکوتت سوگند؛ جانش فرا بخشیدم!
فریاد برکشیدم!
ابلیس را خواندم
افسانه ای فکر گز در من تجلی یافت
تا که بازیم گیرد
در بازیش تویی باز یابم
کز نو خلق شدن را آنگونه نیز.
به نام خدا
به رقص شاپر کها برکت داده شدم
فضا در انحصار معصومیتم ماند
حس تماشا سطر شد
آنی اکسیر خالی حضور تو را سرکشیدم
مست شدم
به بهانه ی خاموشی یک شمع، اسارت قلب سرکشت خواستم
و به آسانی آفرینش مستجاب گردیدم
در رگهای سبز حضور
میان استیصال چشم و زمان
زیر آفتاب بی پایان هستی
و در وفور دردانگی ام به پیشگاه خدا
به نام خدا
بهانه ای برای ماندن بیابد
و زبانش محکوم زیبایی معصیت سحرانگیز خواستن باشد
نگاهش را با سوز سرخ تیغ وجدان تلالو دهد
آنک که وقت رفتن بود
او بایستد
عشق را بایستد
نیاز را بایستد
گناه را بایستد
تا که به تماشا نشینمش جلادوار و
دم بر نه آرم
میثاقم استقرار بخشم
مردمان این وادی از تکرار پرده ی غمبار ترس و قاعده خسته اند
و از ذهن خالی از جنون شاپرکها
دریغا مجنون نیست!
مجنون باشد
با طنین تار تمنا تهی فضا را اغنا کند
سبز کهن معنویت را به بار نشاند
حضور حادثه را جوانه زند
به خود آید
و بهانه ای برای ماندن بیابد...
به نام خدا
دیدی؟!
فاصله ی میان واژه هایی که بی حضور باور تو
سرگرم خشم بودند و عصیان
تا صدایی که تو را خواهد خواند زین پس عاشقانه و تسلیم
«جوانی» بود!
باور نکن!
حاشا کین بستر بیمار به تنگ آمده ـ از بوی کهنه ی روزنامه های خبر زده
وز بسیاری صبر خویش در حفظ مدار تعهد خود
برای تقدیم آفتابی ملایم به داستان بی پایان آدم و حوا
که نسوزاند
و نخشکاند
میوه های ممنوعه شان را ـ
انتظار نوای کسی جز مرا کشیده باشد در این میان!
بیا اکنون!
نگاهی نمی دانم چه رنگ بر دلم چین انداخت.
غمی نیست!
عشق باشد
یا نباشد.
لیک این پرسش که کسی ندانست چرا هرگز
تمام آن آفتاب پر شوکت برخواسته از چاه
افسانه ای بیش نبود
تا که تو اشراق یک زن را به تماشا نشینی شیرین
و دلگرم خداوندگاری خویش شوی!
می خندی!
افسانه ی بعدی اینست:
من صدای تو باشم
وز هجوم دوباره تاریخ سرخوش شویم.