به نام خدا
دیدی؟!
فاصله ی میان واژه هایی که بی حضور باور تو
سرگرم خشم بودند و عصیان
تا صدایی که تو را خواهد خواند زین پس عاشقانه و تسلیم
«جوانی» بود!
باور نکن!
حاشا کین بستر بیمار به تنگ آمده ـ از بوی کهنه ی روزنامه های خبر زده
وز بسیاری صبر خویش در حفظ مدار تعهد خود
برای تقدیم آفتابی ملایم به داستان بی پایان آدم و حوا
که نسوزاند
و نخشکاند
میوه های ممنوعه شان را ـ
انتظار نوای کسی جز مرا کشیده باشد در این میان!
بیا اکنون!
نگاهی نمی دانم چه رنگ بر دلم چین انداخت.
غمی نیست!
عشق باشد
یا نباشد.
لیک این پرسش که کسی ندانست چرا هرگز
تمام آن آفتاب پر شوکت برخواسته از چاه
افسانه ای بیش نبود
تا که تو اشراق یک زن را به تماشا نشینی شیرین
و دلگرم خداوندگاری خویش شوی!
می خندی!
افسانه ی بعدی اینست:
من صدای تو باشم
وز هجوم دوباره تاریخ سرخوش شویم.
بانوی موسیقی و گل شاپری رنگین کمون
به قامت خیال من ململ مهتاب بپوشون
بزار نسیم در به در گلبرگ و از یاد ببره
برداره بوی تنتو هر جا که میخواد ببره
دست رو تن غروب بکش که از تو گلبارون بشه
بزار که از حضور تو لحظه ترانه خون بشه
همسایه ی خدا میشم مجاور شکفتنت
خورشید و باور میکنم نزدیک رفتار تنت
قطره ام از تو من ولی درگیر دریا شدنم
دوچار سحر عشق تو در حال زیبا شدنم
بانوی موسیقی و گل اسطوره ی عاشق شدن
تا من دوباره من بشم دوباره لبخندی بزن
لبخنده ی تو جانم و مغلوب رویا میکنه
انگار جهان وامیسته و ما رو تماشا میکنه
بانوی موسیقی و گل تندیس شاعرانه ای
نوازشم کن و ببر منو به جاودانگی
شب از نگاهت آینه رو پر از ستاره میکنه
برهنه میشه از خودش به من اشاره میکنه
ایرج جنتی عطایی
در من خیالیست
خفته در آغوش هوسها
معصیتم را جسارتیست
که بی آنکه هراسد
درتنگنای سکوتش خزیده است..
***
خلوتسرای بی کس در بسته عمرم
دالان تو به توی نمور خویشتن را
بر هیچ نسیمی نگشوده است
بر من گذری کن بهار تازه تر از پار
ای طعم تو
تازگی شبنم نوشین سحرگاه
آری
زمانه بی تو مرا پیر می کند
آری زمانه بی تو مرا پیر کرده است.!