تنها بود... رفت

آن باد ها و طوفانها

دردها 

زخمها ی تیز در جدال بقا

وسوسه های سرخ

که آزادی را هشدار می دادند

آن خشم یاغی

که روح را به ده هزار چیز مبدل میکرد

گناه و دردمندی سبز قلمرو اش

عشق

یا آن تعهد غریبی که

از مرز های انتظار گذشته بود

و در آخرین خط منفصل مرگ و امید 

سالها ایستاده بر جای مانده بود،

هیچکدام

هیچکدام را توانی نبود 

تا که روح را مملو کند از 

رفتن

جز تنهایی!

خدا می دانست

چه

اول تنهایی را آفرید

بعد رفتن را

سپس انسان را!

اوکه تنها بود

رفت

انسان شد!

دوشمین