کارزار

به نام خدا

قلب تو کارزار من است

تا به وهمی که از طمع همی نشات گیرد

به فتحش برآیم

و به سان جنگجویی یگانه  بر لشکر بی گاه ترین باورهایش بتازم

و آنگاه که دیگر خاک تو را از خون گریزی نیست

از میان خیل نعش خاطره 

آسوده و رام

در امتداد بهت تو گذر کنم.

در فضای بوی عفن مرگ و تقدس رشادت بانگ برکشی:

"ای غریبه

کز انحنای میان نفرت و عشق من جان میگیری

     چنین سخت ویران نمودن چرا؟"

تلخی شوکران گاه و بیگاه لبخند مرا

کز نفس نفس یک بازی فلاطونی سالم از لبانم بیرون می جهد

هرگز نمی فهمی تو.

راه خود گیرم و بی کلام 

از میان خیل نعش خاطره گذر کنم بهتر!