به نام خدا
سراب بی سرانجام استدلال سکوت کرد
زندگی خاموش شد
چه رویای موهوم بی اندازه ای:
در فلسفه ی گرد بودن زمین همی سپری گشتن
وانگه
نگاه بی نظم ناتوان از تعریف گردانگی نسبی٬
مبهوت!
چیزی در سکوت تو نمی جنبید
جز راسخانه برای بودن
تعهد معنا در ذهن
تپش باور در دل
حس شدید رنگ
من اما ؛به سکوتت سوگند؛ جانش فرا بخشیدم!
فریاد برکشیدم!
ابلیس را خواندم
افسانه ای فکر گز در من تجلی یافت
تا که بازیم گیرد
در بازیش تویی باز یابم
کز نو خلق شدن را آنگونه نیز.
به نام خدا
به رقص شاپر کها برکت داده شدم
فضا در انحصار معصومیتم ماند
حس تماشا سطر شد
آنی اکسیر خالی حضور تو را سرکشیدم
مست شدم
به بهانه ی خاموشی یک شمع، اسارت قلب سرکشت خواستم
و به آسانی آفرینش مستجاب گردیدم
در رگهای سبز حضور
میان استیصال چشم و زمان
زیر آفتاب بی پایان هستی
و در وفور دردانگی ام به پیشگاه خدا
به نام خدا
بهانه ای برای ماندن بیابد
و زبانش محکوم زیبایی معصیت سحرانگیز خواستن باشد
نگاهش را با سوز سرخ تیغ وجدان تلالو دهد
آنک که وقت رفتن بود
او بایستد
عشق را بایستد
نیاز را بایستد
گناه را بایستد
تا که به تماشا نشینمش جلادوار و
دم بر نه آرم
میثاقم استقرار بخشم
مردمان این وادی از تکرار پرده ی غمبار ترس و قاعده خسته اند
و از ذهن خالی از جنون شاپرکها
دریغا مجنون نیست!
مجنون باشد
با طنین تار تمنا تهی فضا را اغنا کند
سبز کهن معنویت را به بار نشاند
حضور حادثه را جوانه زند
به خود آید
و بهانه ای برای ماندن بیابد...
به نام خدا
دیدی؟!
فاصله ی میان واژه هایی که بی حضور باور تو
سرگرم خشم بودند و عصیان
تا صدایی که تو را خواهد خواند زین پس عاشقانه و تسلیم
«جوانی» بود!
باور نکن!
حاشا کین بستر بیمار به تنگ آمده ـ از بوی کهنه ی روزنامه های خبر زده
وز بسیاری صبر خویش در حفظ مدار تعهد خود
برای تقدیم آفتابی ملایم به داستان بی پایان آدم و حوا
که نسوزاند
و نخشکاند
میوه های ممنوعه شان را ـ
انتظار نوای کسی جز مرا کشیده باشد در این میان!
بیا اکنون!
نگاهی نمی دانم چه رنگ بر دلم چین انداخت.
غمی نیست!
عشق باشد
یا نباشد.
لیک این پرسش که کسی ندانست چرا هرگز
تمام آن آفتاب پر شوکت برخواسته از چاه
افسانه ای بیش نبود
تا که تو اشراق یک زن را به تماشا نشینی شیرین
و دلگرم خداوندگاری خویش شوی!
می خندی!
افسانه ی بعدی اینست:
من صدای تو باشم
وز هجوم دوباره تاریخ سرخوش شویم.