و خدا راز نامها را بر من گشود
و من راز نامها را سر کشیدمو خدا راز نامها را بر من گشود
و من راز نامها را سر کشیدمبی زنده من
به نام خدا
نوایی زمزمه کنان و لبخندی عاری بر لب
طناب بر شاخ درخت آویخته
غروب را به شهادت فرا خوانده ام!
وین کلام آخر:
" معبودا...
این منم
من
که تمام و کمال خویش را
گر که چون تویی خواهانش نباشد
به دار کشم
کُشم
و نه خم بر ابرو آورم!"
صحن این شعر بی زنده من است اکنون
تنی آویخته
تپه ای سرخ
خدایی مبهوت.
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد